Maputo

Nadat we het noordelijkste en dus warmste punt, Inhambane, van ons reis bereikt hadden, reden we over de N1 weer terug langs de kust. De N1 is een doorgaande weg met goed asfalt , waar van alles te zien valt. Altijd lopen er namelijk mensen, voornamelijk vrouwen, langs de weg te sjouwen, te wachten op een minibusje of met een stalletje langs de kant wat fruit te verkopen. De busjes zitten boordevol en zijn regelmatig reden tot controle. Op het dak karrenvrachten vol spullen, schots en scheef , soms met een levende geit er tussen.In elk dorpje moet je afremmen van 100 naar 60 km per uur. Heel vaak ontbraken de borden hiervoor maar onze Tomtom gaf het goed aan. Helaas zijn we beiden een keer staande gehouden door de politie omdat we te hard reden en Ron moest dat bekopen met een bekeuring van 25 euro.
We bleven nog 2 nachten in Bilene, bij een guesthous waarbij je gebruik mocht maken van de keuken. Afwassen hoefde we niet, dat deed het personeel, ook was er een bewaker, die onze auto bleek gewassen te hebben ( niet verkeerd, want hij was zo zwart als een tor) . Op zich voelt het wel ongemakkelijk , als een soort neo kolonisten, op zo’n prachtige plek te bivakkeren.
Hierna reden we zuidwaarts richting de hoofdstad Maputo. We wilden ook wat van het stadse leven zien. De wegen werden drukker, de hutten steeds dichter op elkaar en nog meer karren en mensen op de weg. Het begon te regenen terwijl het normaal NOOIT regent in Mozambique in augustus. En niet een beetje ook, de straten liepen op zijn Surinaams onder. Wij probeerden de plassen een beetje te ontspringen en met onze miniparapluutjes nog een beetje droog te blijven. Op een gegeven moment maar geschuild want het ging wel erg hard, later bleken we binnen gelopen te zijn bij de “buitenpoli” van het stadsziekenhuis.
Gelukkig was het de volgende dag weer droog en lekker weer met een zonnetje en 24 graden. De straten waren rustig , het was tenslotte zondag en veel mensen op weg naar de kerk. Wel jammer voor ons dat de winkels gesloten waren.
We liepen langs prachtige Portugese gebouwen, zoals het postkantoor en de kathedraal, het treinstation stond in de steigers. We aten heel decadent bij een lekker restaurantje terwijl de souvenirverkopers ons belaagden met houtsnijwerk en batikdoeken.
Het eten s avonds was niet veel soeps, overal Pizza en ook op Griekse salade met feta zijn we ondertussen uitgekeken. We voelden ons niet onveilig in Maputo, al namen we de nodige voorzorgsmaatregelen en hebben ook ‘s avonds met de kinderen gewoon rond gelopen. Toch was het heerlijk om de drukte weer te verlaten. Al ging dat via een hele volle ferry waar de auto’s als een schaakspel helemaal klem gezet werden en de mensen ertussen geperst. Erna wachtte de zand en duinwegen naar Ponto D’Ouro……